H aziranın ortalarındaydı. Güneş, kasabayı selamlıyordu. Gün aymıştı. Erkenden kalkmıştım, annem, babam ve kardeşlerim uyanmamıştı. Masaya oturdum ve sabahı resmettim. Herkesten önce kalkardım. Ah ne yazık! İnsanlar günün en güzel saatlerini uyuyarak kaçırmaktalar. Güneş, karşımızdaki ağacın yapraklarının tüm detaylarını gözlerimin önüne seriyordu. Her şey sarıya boyanıyordu, sabahları. Pastel boyalarım yetersiz kalıyor, gördüklerimin yanında. Resim defterime her günün hâllerini çiziyorum. Bir de duyduklarımı aktarabilsem keşke.. Annemin sesi ile irkildim, kahvaltıya çağırıyordu. Hevesle çizdiğim resmi de götürdüm sofraya. -Anne, baba bakın, sabahı çizdim. +Hmm, iyi. Sen de diğer arkadaşların gibi futbol oynasana, resim çizip çizip duruyorsun. dedi babam. Annem: "Sabah sabah ona mı bakacağım şimdi? Hadi otur kahvaltını yap." Bu sabah da umursanmamıştım. Tıpkı diğer sabahlar gibi. Ablam ve ağabeyim de beni hiç umursamazdı. Ah ne zordu küçük olmak. Babam, ağabeyimi d