Ahu Mah

      Fikret, ustasının dürtüklemesiyle uyandı.  +Fikret kalk! Öğlene kadar yatacak mısın oğlum? Al şu tulumunu giy. İş beklemez! Fikret, dokuz yaşında bir çocuktu. Hâlâ uykusu vardı. Yerinden doğruldu, tulumunu giydi.  +Bu arabanın tekerleğinin jantını değiştir. Salim Bey arabası konusunda çok titizdir. Sakın bir hata yapma! Ardından arabayı parlatacaksın! -Tamam usta, hallederiz. Fikret en iyi dostu Devran'ı çağırmaya gitti.  -Devran, oğlum gel  bak bizim araba geldi. Kalk.  +Hadi be oğlum, sahi mi!  Devran koşarak tekerleğin jantını değiştirmeye koyuldular.  Bu iki çocuk pek bir hayalperestti. Otomobillere çok farklı bir gözle bakarlardı. Her bir parça sanki başka bir dünyaydı. Onları yakınlaştıran da buydu. Yaşadıkları çevreyi kendilerine bir oyun hâline getirmeyi başarmışlardı. Çocuk zihni için her şey bir oyun değil midir? Devran arabanın koluyla oynarken kırdı. Olanlar olmuştu. +Oğlum ben napacam, kırdım arabanın kolunu. Ağlamama...

        Mayıs ayının o tatlı kokusunu duyuyorduk. Evimizin karşısında terk edilmiş bir köşk vardı. Üç katlı, ahşaptan yapılmış bir yapıydı. Kocaman bahçesi vardı. Ailelerimiz bu köşke girmemizi istemezdi. Ancak bize her zaman gizemli gelen bu köşkte saklambaç oynardık. İşte her şey, güzel bir mayıs gününde başladı. Ben, Leyla, Rüzgâr, Berkay ve Müjde köşkün bahçesine girdik. Müjde: "Çocukluğumuzdan beri bu köşk burada duruyor.  Var mısınız içeri girmeye? Leyla: "Hayır, ben korkarım. Hem yıllardır kimse girmiyor. Güvenli bir yer olsa girerlerdi, öyle değil mi?" Rüzgâr: "Ben varım, ama nasıl gireceğiz. Kapı kilitli ve kimseye buraya gireceğimizi söyleyemeyiz. Mehtap, sen ne düşünüyorsun?" Rüzgâr sorunca bir an duraksadım. Korkuyordum ama rezil olmamak için korktuğumu söyleyemedim. "Başka bir zaman gireriz. Ben şu an girmek istemiyorum." dedim. Bahçenin içinde küçük bir havuz vardı. İçi boştu. Ben havuzun eşik kısmında duruyordum. Ayağım kaydı ve dengemi...