Ahu Mah

  Taşırım dünyayı sırtımda,  Kamburum var benim.  Ölen çocukların hüznü,  Açlıktan ölenlerin acısını taşırım.     Taşırım dünyayı sırtımda,  Kuruyan göllerin acısını,  Yanan ağaçların yok oluşunu,  Canlıların acısını taşırım.  Hayvanat bahçesinde sergilenen,  Yurdundan kopartılan kutup ayısının acısını,  Üşümemek için araba tekerine saklanan kedinin,  Kedinin mücadelesini taşırım.  Hakkı teslim edilmemiş işçinin,  Evine dönerken ki sıkışmışlığını,  Göz yaşı dökmesi ayıplanmış babaların,   Yoksulluğun acısını taşırım.  Haksızlığa uğrayanların,  Canı yanmışların, pusu kurulmuşların,  İçimde yankılanır sesleri.   Çocukların, görülmeyen hüzünleri.  Taşırım zaaflarımı,  Saydıklarımı durmaya yetmeyen gücüme,  Değiştirmek isterken delicesine,  Kendimi aklarım korkusu sarar.  Olur ya bu da bir savunmadır,  İnsanın kendisine karşı,   Bundan korkarı...

              İnsanın varoluşunun hikâyesi, anne karnında başlar. Annesi ve babasının hücreleriyle aktarılan, aile büyüklerinden aktarılan yaşam hikâyeleri, travmalar hayatında varlığından bile haberinin olmadığı insanların izlerini taşıyarak büyürsün. Dokuz ayın bir kadının karnında geçer. Kadının duyguları, deneyimlerini hissedersin. Bir kadının vücudunda yaşam bulur insan. Hayata bir kadın ile tutunur. Kadının yaşamı sevmesiyle o da yaşamı sever, kadın sevmezse o da dünyayı sevmede zorlanır. Dünyayı ilk kez bir kadının içinde deneyimler insan. Artık çıkma vakti gelmiştir. Dünyası değişir ve artık dokuz ay yaşadığı o güvenli ortam yoktur. Bilmediği sesler, bilmediği yüzler, kokular aman Allah'ım burası da neresi böyle? Dünyaya gözlerimi açtığımızda tanıştığımız ilk duygu korkudur. İşte tam bu esnada bir kadının kucağına veriliriz. Dünyayı anlamlandırdığımız an burasıdır. Evet, işte dünya güvenli bir yer inancını geliştirdiğimiz yer. O güzel kokuyu al...