Şiir: Taşırım Dünyayı Sırtımda

 

Taşırım dünyayı sırtımda,

 Kamburum var benim.

 Ölen çocukların hüznü,

 Açlıktan ölenlerin acısını taşırım.

 

 Taşırım dünyayı sırtımda,

 Kuruyan göllerin acısını,

 Yanan ağaçların yok oluşunu,

 Canlıların acısını taşırım.

 Hayvanat bahçesinde sergilenen,

 Yurdundan kopartılan kutup ayısının acısını,

 Üşümemek için araba tekerine saklanan kedinin,

 Kedinin mücadelesini taşırım.

 Hakkı teslim edilmemiş işçinin,

 Evine dönerken ki sıkışmışlığını,

 Göz yaşı dökmesi ayıplanmış babaların,

  Yoksulluğun acısını taşırım.

 Haksızlığa uğrayanların,

 Canı yanmışların, pusu kurulmuşların,

 İçimde yankılanır sesleri. 

 Çocukların, görülmeyen hüzünleri.

 Taşırım zaaflarımı,

 Saydıklarımı durmaya yetmeyen gücüme,

 Değiştirmek isterken delicesine,

 Kendimi aklarım korkusu sarar.

 Olur ya bu da bir savunmadır,

 İnsanın kendisine karşı, 

 Bundan korkarım.

 Yaşamı inşâ edebilmek.

 Onu adil şekilde,

 Nakşetmek isterdim.

 Bu sözleri söylerim de,

 Kendim de nasiplenir miyim?

 Kendime rağmen belki,

 Taşırım dünyayı sırtımda.

 İflâh olmaz bir umutperestlik,

 Yaşamı inşâ etme arzusunu,

 Taşırım sırtımda.